Soerakarta ( Solo )

De brede Muloweg vernauwde zich aan één eind tot een straat waar twee rijtuigen elkaar ternauwernood konden passeren. De versmalling lag ingeklemd tussen het nonnenklooster en Hotel Juliana. De weg mondde uit op Kebalen.
Aan de andere zijde eindigde de weg bij een T-kruising. Midden op de kop van de T bevond zich één van de poorten van het paleis van Prins Mangkoenegoro. Daar stond altijd een soldaat van het legioen van de prins op wacht.Twee gebouwen domineerden de Muloweg; dat waren het paleis van Prins Koesoemojoedo en het seminarie. Dat laatste was beter bekend als de broederschool.

Heel lang geleden, ‘nog voor mijn tijd’, had Mah mijn grootmoeder (zie het verhaal ‘De Uitverkorene' op www.doppert.nl) een huis laten bouwen op eigendomsgrond. Tot op één meter hoogte was het huis van steen, daar boven was het opgetrokken van gevlochten bamboe. Het pannendak rustte op een constructie van palen. Hoewel ‘s morgens de zonnestralen werden buitengesloten, steeg toch langzamerhand de temperatuur van het huis.
‘s Avonds echter kon ondanks gesloten ramen en deuren de warmte ontsnappen naar de koele buitenlucht door de talloze kieren in de gevlochten bamboe. Bij een aardbeving stortte het huis niet in. Het gaf elastisch mee met de schokken van de aarde. Volgens Europese normen was het geen fraaie woning, maar het was wel doelmatig geconstrueerd voor de specifieke Indische omstandigheden. Behalve dit huis bezat Mah ook nog een lap landbouwgrond. Hiervoor had zij een bekel (rentmeester) aangesteld.

Na vele jaren comfort en beschutting geboden te hebben aan Mah kocht Pap de woning van zijn moeder. Als Nederlander mocht hij echter niet de grond bezitten. Dat bleef Mah’s eigendom.
Het oude huis werd afgebroken en daarvoor werden er twee moderne woningen gebouwd: een grote en een kleine. Ik geloof dat er een snuifje 'art deco' in de bouwstijl was verwerkt. De ramen waren voorzien van kleurige glas in lood ruiten. Rond het terras was een driekwart meter hoog en twintig centimeter breed muurtje gemetseld. Wij gebruikten het als een onroerend zitmeubel.

















Foto: Op het terras (vaak platje genoemd ) van ons nieuwe huis in Solo. Mam met visite.

De woning was in principe een verkleinde uitvoering van die in Tjoekir. Een zit- en een eetkamer met daaraan grenzend drie slaapkamers. Het hoofdgebouw was met een overloop verbonden met de rij bijgebouwen en de garage. De muren waren witgekalkt om zonlicht en warmte te reflecteren. Erg veel hielp het niet. Het oude huis was aanzienlijk koeler.