Soos

Klatèn

Er was in Klatèn voor de jongeren weinig te beleven. Het IEV richtte daarom een scouting groep op. Dat heette toen padvinderij. Mijn vader werd hopman en mijn broers trokken het padvindersuniform aan. Zelf kwam ik bij de welpen, die onder leiding stonden van mevrouw Calamé, als Akela (witte wolf) en Mientje Rozema als Bagheera (zwarte panter). Mijn zus Maud vermomde zich eens in de week als kabouter. Wie bij de meisjes de leiding had weet ik niet meer.

De wat oudere meisjes, de padvindsters, voerden o.a. toneelstukken op. Mijn moeder hielp een handje mee bij de regie. Zij lette vooral op de goede uitspraak van het Nederlands. Dertig jaar later kwamen tijdens een Indische reünie in Utrecht deze ex-padvindsters even bij Mam zitten om herinneringen op te halen over de toneelvoorstellingen in de soos.

1938
Gekostumeerd kinderfeest in Klatènse soos. Boven in de deur staat Jan als zeerover met hoofddoek en snor. Maud is de squaw met twee veren geheel rechtsboven. Onder de veren hoofdtooi links midden bevindt zich Louis.

In de twintiger jaren van de vorige eeuw was deze soos vermaard om zijn gezelligheid. In het weekend stroomde hij vol met employé’s van de tientallen ondenemingen uit de regio. Daar kwam echter door de malaise een eind aan. Het aantal leden daalde en er werd nauwelijks nog in het onderhoud geïnvesteerd. De verwaarlozing was duidelijk zichtbaar. Glazen met gekoelde dranken hadden kringsporen op de tafels achtergelaten, de rotanstoelen waren duidelijk aan vevanging toe en de marmeren vloer vertoonde barsten op diverse plaatsen. Maar men deed zijn best om de kommer, kwel en treurnis van de tijd te bestrijden.


Het Sinterklaasfeest werd gevierd in de grote dans-en toneelzaal. Alle leerlingen van de Europese Lagere School werden hiervoor uitgenodigd. De ouders hoefden geen lid van de soos te zijn.De kinderen waren blij verrast, dat zij nog een kadootje kregen. Zij hadden er nauwelijks op gerekend, nadat Sinterklaas had verteld dat er in zijn land een verschrikkelijke burgeroorlog woedde. Degenen, die het thuis wat minder hadden kregen de mooiste kado’s. De soos had het karakter van een hedendaags wijkgebouw gekregen.

Bij de geboorte van prinses Beatrix in 1938 herleefde voor de laatste maal de oude glorie van de soos. Op het pleintje voor de sociëteit had men een decor van trapgevels gebouwd. Op zitjes in de open lucht kon men allerlei versnaperingen nuttigen en zich met veel verbeeldingskracht en fantasie wanen op een terrasje in Amsterdam. Van de vele ondernemingen kwamen de ‘slapende’ soosleden toestromen om er een daverend feest van te maken. Men danste, at en dronk tot lang na het kraaien van de eerste haan.

Voor de kinderen had men een gekostumeerd feest georganiseerd. Onvergetelijk voor hen, die het hebben meegemaakt. Wanneer je de grote groepsfoto bekijkt dan is het moeilijk een gevoel van weemoed te weerstaan. Al die kleine Indianen, zeerovers,elven, feeën, cowboys, enz. zijn zonder uitzondering de zeventig jaar reeds lang gepasseerd