Mini Militair Tehuis

In 1944 werden de provincies Zeeland, Noord Brabant en Limburg door de geallieerden bevrijd van de Duitse bezetters. De bevrijding van de Noordelijke provincies volgde in 1945.

In de weer onder Nederlands gezag geplaatste provincies werden vrijwilligers geworven om de strijd aan te gaan tegen de Duitsers en/of de Japanners.

De regimenten Stoottroepen en II-13 RI waren voor een groot deel geformeerd uit Limburgse mannen. Kort na de voltooïng van hun militaire opleiding capituleerde eerst Duitsland en drie maanden later Japan.

Het kwam de Nederlandse regering goed uit, dat zij zo gauw na WO II kon beschikken over goed getrainde militairen. In Nederlands Indië namelijk hadden de Indonesiërs zich onafhankelijk van Nederland verklaard en de Republik Indonesia uitgeroepen. De Nederlandse regering echter vond de tijd nog niet rijp om de Indische kolonie volledige onafhankelijkheid te verlenen. Nederland had enorm veel in Indië geïnvesteerd en dat kapitaal wilde men niet zonder slag of stoot prijsgeven. Het ging dus plat gezegd gewoon om de centen dat er een koloniale oorlog uitbrak tegen de opstandige Indonesiërs.

Het is opmerkelijk dat niet slechts ideële motieven maar in hoge mate ook economische overwegingen een grote rol spelen bij het ontbranden van een vrijheidsoorlog.

De regimenten Stoottroepen en II-13 RI werden gelegerd in Semarang. Middels een advertentie deed het stadsbestuur een beroep op de bevolking om gastvrijheid te betonen aan deze militairen die zo ver van huis hun plicht deden. Er werd op grote schaal aan deze oproep gehoor gegeven. Inderdaad was er weliswaar een groot officieel Militair Tehuis, maar een bezoek aan een 'mini militair tehuis' bij gewone burgers was veel gezelliger. Het gaf de soldaat een zeker thuisgevoel.

Een geregelde gast was bij ons Wim van G. Hij was een Limburgse mijnwerker, die als sergeant bij de Stoottroepen diende. Hij was getrouwd geweest met een knappe vrouw met lang blond haar. Op zekere dag ontdekte Wim, dat zijn vrouw overspel pleegde met een Duitse soldaat. De vijand!

'Ik greep haar bij de haren en sleurde haar het huis uit.'

Hij had nu een relatie met een lief en fatsoenlijk meisje. Pleuni heette zij. Het weerhield hem er niet van om met zijn blikken veel aandacht aan Maud te schenken. Als hij bleef eten lette hij goed op hoe wij ons bestek hanteerden. Wim was erg leergierig. In 1948 waren Mam. Maud, Jan en ik in Holland. Wim was inmiddels gedemobiliseerd en werkte in de haven van Rotterdam. Wij hebben hem en Pleuni nog opgezocht.

In Semarang had Wim zich tot taak gesteld om ook andere soldaten kennis te laten maken met ons gezin. Zij werden door hem zorgvuldig geselecteerd.

Eén van hen was vrachtwagen chauffeur van beroep. Hij kreeg een keer van de Duitsers de opdracht om Joodse kinderen van Frankrijk te transporteren naar de gaskamers in Duitsland. 'In mijn herinnering heb ik urenlang achter het stuur gehuild. Ik kon niets doen. Het transport werd begeleid door Duitse soldaten.'

Onder de naar Indië uitgezonden Nederlandse soldaten waren echter ook een aantal die in het Duitse leger bij de beruchte SS gediend hadden. Een tatouage op de arm verried hun oorlogsverleden. Zij werden geschuwd als de pest.

De visites van de soldaten duurden niet erg lang. Het was nog een flink eind lopen naar de kazerne. Als zij geluk hadden waren Henk of George ook op bezoek. Vanwege hun rang van kapitein hadden zij de beschikking over een jeep en konden zij de andere gasten 'thuis' brengen.

Nb. In Holland ontmoette ik nog vaak mannen die in Indië hadden gediend. Zij hadden veel lof over de gastvrijheid van de Indische families. Hun dochters waren vol gratie en konden onbeschrijfelijk goed dansen.