Hoge Woerd

Geluk en connecties waren anno 1959 noodzakelijke voorwaarden om binnen korte tijd een redelijk onderkomen in Leiden te vinden. De luxe van kieskeurigheid kon men zich niet veroorloven. Eén van mijn mede-promovendi had een schoonvader, die eigenaar was van een chemische wasserij en de daarbij behorende winkels. Achter de winkel gelegen op de Hoge Woerd konden Julie en ik een redelijk droog onderkomen huren.

De Hoge Woerd is een straat als een klein dorp waar alle noodzakelijke levensbehoeften verkrijgbaar zijn. Woonhuizen worden willekeurig door winkels afgewisseld. Daar was de kaaswinkel waar behalve boerenkaas ook grasboter verkocht werd. Het laatste product werd op traditionele wijze uit een ton geschept. Enkele huizen verwijderd van de wasserij-winkel had zich een jonge kapster gevestigd als zelfstandige-zonder-personeel. Julie werd vaste klant van deze gezellige en intelligente kapster. Het bleek dat ik haar verloofde kende. Hij had net zijn doctoraal chemie gedaan. Een paar ondernemers hadden hun waren afgestemd op lieden met een kleine beurs. Een slager verkocht lekker malse paardenbiefstuk; wij aten het vlees als voedingssupplement om een eventueel tekort aan eiwitten aan te vullen.

En dan was er de in de wijde omgeving beroemde uitdragerswinkel 'Pluym'.

Via de wasserij-winkel en een gang met gebarsten tegels kwam je in het onderkomen waarin wij bivakkeerden. Wij hadden de beschikking over een ruime antieke eetkeuken en een grote multifunctionele zaal, die door ons werd gebruikt als slaap-en kinderkamer. Deze laatste grensde direct aan de Nieuwe Rijn. Vanuit de ramen zag je kleine vaartuigen, die allerlei koopwaar naar de verderop gelegen markt vervoerden.

Mogelijk als gevolg van de vochtige muren werd het behang niet direct op de muur geplakt. Men maakte daarom gebruik van een betengelingstechniek. Het behang werd aangebracht op jute weefsel, dat op een houten raam was aangebracht. Sommige muizen dachten, dat de ruimte tussen de stenen muur en het jute weefsel bedoeld was als speeltuin. Enkele keren in de handen klappen was voldoende om hen voor langere tijd te laten weten dat dit niet de bedoeling was.

Uit noodzaak accepteerden wij de ver van ideale woonruimte.

De in de vijftiger tot over de grenzen befaamde Professor Holmer was hoofd van de afdeling gynaecologie van het Leidse Academisch Ziekenhuis. De vrouwen van alle wetenschappelijk assistenten hadden het privilege om onder zijn leiding te mogen bevallen. Zodoende waren zij verzekerd van de best mogelijke medische zorg. Bovendien was het kosteloos.