vrijdag, september 01, 2006

Gezondheidsonderzoek

30 augustus, Voorburg


PA’S GEZONDHEID
in een e-mail bericht

Hoi kinderen,


Hieronder volgen wat mededelingen m.b.t. mijn gezondheidsonderzoek.
Zoals jullie wellicht weten moet ik als 70+er om de vijf jaar een nieuw rijbewijs aanvragen. Hiervoor moet ik een gezondheidsverklaring van een arts overleggen. Tegenwoordig mag de eigen huisarts de keuring verrichten. Onze huisarts Woo heeft een vrouwelijke huisarts in dienst, dokter Waa, aan wie hij zo een klus overlaat.
De huisartsenpraktijk is gevestigd in het vlak bij ons gelegen Daco ziekenhuis. Makkelijk, de locatie kende ik van vorige bezoeken. Dat bleek een verkeerde veronderstelling. De praktijk was verhuisd naar een ander deel van het ziekenhuis. Na veel lopen en zoeken vond ik eindelijk net op tijd de dokterspraktijk. Ik was bekaf, het zweet gutste uit alle poriën van mijn lichaam. Mijn fysieke conditie was zodanig, dat een mogelijke afkeuring niet denkbeeldig was.
Aan de keuring was een diepgaande psychologische test verbonden. Er werden mij de volgende vragen gesteld:
1 Welke dag is het?
2 Wie is de koningin van Nederland?
Na een formidabele intellectuele krachtsinspanning wist ik twee antwoorden aan mijn oud geteisterd brein te ontfutselen. En ze bleken nog goed ook!
Vervolgens werd mijn lichamelijke gesteldheid aan een uitgebreid onderzoek onderworpen. Tot mijn opluchting werden mijn hart, bloeddruk, evenwichtsorganen, reactiesnelheid, longen, ogen, spieren , gewrichten en urine ( suiker ) goed of voldoende goed bevonden.
Het was een mollige, moederlijke en meelevende dokter, die me onderzocht. Ik heb me daarom verstout haar een probleem voor te leggen, die buiten de eigenlijke keuring om ging.

(Het verdient aanbeveling om voordat je verder leest het nuttigen van noten, chips, bugles, vierkantjes en rondjes een wijle te onderbreken)

Al twee maanden heb ik last van een buitengewoon onwelriekende zachte bah ( ontlasting in kindertaal ), die gepaard gaat met een buitensporig grote gasvorming.
Ik moest met ontblote buik op het onderzoekbed liggen. Ze drukte op verschillende plaatsen diep in mijn lichaam. ‘Hier pijn? Voelt u hier iets?’ Nee nergens pijn. Wel deed zich het verschijnsel voor, dat als ze links drukte, de rechterzijde van mijn buik op bolde en omgekeerd. Dit fenomeen duidde op een hoeveelheid gas, die vergelijkbaar is met die van Slochteren. Commerciële exploitatie van mijn lichaamsgassen leek mij vooralsnog niet opportuun. Was een bacteriële- of een virusinfectie de oorzaak van mijn ongemak? Een bloedonderzoek moest uitsluitsel geven. Het bloedprikstation is tot 20.00 uur open. Moreel gesterkt door de goedkeuring van mijn rijvaardigheid begon ik mijn mars naar het andere einde van het ziekenhuis.

(Je kan nu weer doorgaan met het verorberen van versnaperingen)

Als bij mij bloed wordt afgetapt geeft dat zelden aanleiding tot hilariteit. Ik ben namelijk in het exclusieve bezit van weg lopende aderen. Zodra een ader een naald ziet maakt hij zich bliksemsnel uit de voeten. Laten we hopen, dat deze eigenschap niet erfelijk is. Ik wil hier uit mijn collectie bloedstollende drama’s enkele voor het voetlicht brengen.
Bij de firma ZOKA, waar ik vroeger werkte, werd ik door een verpleger twee keer in de linker- en driemaal in de rechterarm geprikt. Er kwam geen druppel bloed uit. “Godenzonen hebben geen bloed. Mijn Vader op de Olympus heeft mij dat verteld.” De verpleger keek me niet begrijpend schaapachtig aan. Inderdaad, evenals ik, lijkt mijn humor niet van deze wereld. Een verpleegster had de volgende dag meer succes.
Het is een jaar of drie geleden, dat mijn bloed voor het eerst in het Daco ziekenhuis werd onderzocht. Een Chinese verpleegkundige zou wel even mijn bloed aftappen. Na vier mislukte pogingen gaf ze het op en vroeg een Arabische collega om het over te nemen. Het was in één keer raak en pijnloos. Goed onthouden, volgende keer naar de Arabische vragen. Helaas heb je het niet altijd voor het kiezen.

Bij het bloedaftapstation werd ik opgewacht door een tengere Chinese en een struise Hollandse vrouw. Het werd de Hollandse. In de behandelruimte was het broeierig warm. Tussen de bedrijven door ging ze ter afkoeling van haar gigantisch lichaam voor een ventilator staan. Het is ook niet niks als je zo een kolossale massa vlees en vet op een constante temperatuur van 36.5 graden Celcius moet houden. Een prik aan de binnenzijde van de linker elleboog leverde zoals te verwachten was niets op. Een prik in de rechterarm was slechts ten dele geslaagd. Ondanks flink roeren met de naald in mijn ader kon slechts één buisje gevuld worden. Met bloeddorst in haar ogen zag ze de blauwe aderen op de rug van mijn rechterhand. Daar lopen helaas ook nogal wat pijnzenuwen. Uiteindelijk lukte het om het tweede buisje vol te krijgen.
Hongerig en dorstig ben ik redelijk heelhuids thuisgekomen.
En Maatje? Die was kwaad, dat één van haar dierbaren zo had moeten lijden. ‘Het lijkt wel of de bloedafname wordt uitgevoerd door een jonge beginneling of door een oude mislukkeling.’ Ze kan best gelijk hebben.
Uit het bloedonderzoek blijkt inmiddels, dat ik geen virus- of bacteriële infectie heb. Misschien heb ik wel iets gehad en kunnen mijn darmen zich moeilijk herstellen. Ik krijg Loperamide HCl capsules. Het lijkt te werken. Eind goed al goed? Dat weten we over een paar dagen. Misschien zijn dan ook de geel-blauw-paarse vlekken op de prikplekken verdwenen

Extra veel groeten van Ma en Mij