maandag, oktober 30, 2006

PA’S RIJBEWIJS

Hoi kinderen,

Nadat ik medisch goed genoeg was bevonden om een auto te besturen, verkeerden we natuurlijk in een echte hoera-stemming. Het wachten was nu slechts op een brief van het Centraal Bureau voor Rijvaardigheidsbewijzen ( CBR ) voor een formele toestemming.
Inderdaad kwam er een brief van het CBR. Ik moest een rijtest doen op het CBR in Rijswijk. Daar hadden we totaal niet op gerekend. Ma vond dit een waanzinnige onrechtvaardigheid. ‘ Je hebt gereden in de Ardennen, Frankrijk, de Pyreneeën en Spanje. In veertig jaar heb je geen enkel ongeluk gehad. En nu moet je als vijfenzeventigplusser een rijexamen afleggen. Hebben ze niets beters te doen?!’

Monique en ik gingen gewapend met een stadskaart zoeken waar het CBR precies staat. Na één keer fout en één keer voobijgereden te zijn, vonden wij het gebouw aan de rand van de gemeente Rijswijk. Het is een massief, donker en somber gebouw bij de aanblik waarvan iedere opkomende vrolijkheid in de kiem wordt gesmoord. Later ging ik er nog een paar keer naar toe om geheel ontspannen aan het examen te beginnen zonder vooafgaande enerverende zoektocht.

Toch had ik nog een probleem: Ik ken hier de weg niet. Achtendertig jaar hebben we aan de oostelijke grens van het onmetelijk grote Koninkrijk der Nederlanden gewoond. Helemaal aan de oostgrens waar bij de bevolking reeds een licht Chinees accent te beluisteren valt. Daar in het Gelderse had zich in mijn brein een navigator ontwikkeld, die bij gevaar een zacht ‘tingeling’ liet horen. Ik reed vrijwel geheel op deze automatische piloot, zodat ik mijn gedachten aan andere zaken kon wijden.
Maar hier in het Westen werkt die navigator niet. Ik ken hier heg noch steg. Zelfs weet ik niet eens wat een steg is. Nu moest ik leren goed uit te kijken op onbekend terrein en er bovendien ook nog een rijexamen doen. Ik voelde me allesbehalve zeker.

Mijn buurman Gerard is iemand met een ‘everything is under control’ uitstraling. De geëigende persoon dus om mijn zelfvertrouwen te herstellen. Hij bood mij aan om als een rij-instucteur met mij de omgeving te verkennen.
We namen onoverzichtelijke kruispunten en kronkelwegen. We tuften door het stadcentrum en reden door bos en beemd. Ik had nu niet alleen mijn zelfvertrouwen maar ook mijn strijdlust herkregen.

De dag van het examen brak aan. Ik ritste mijn maliënkolder dicht en gordde mijn rapier en ponjaard aan de zijde. Vervolgens spoedde ik mij naar het CBR. De wachtruimte was gevuld met vrijwel uniform in blue jeans geklede jongelieden. Terwijl mijn aderen strak stonden van de adrenaline nam ik rustig plaats op een bank. Om drie uur zou mijn examen beginnen.
Een tien minuten eerder, ik zat er nog maar net, kwam een rijzige man recht op me aflopen. ‘De examinator,’ dacht ik. ‘Maar hoe wist hij, dat hij mij moest hebben? Welke Geheime Dienst had mijn signalement doorgegeven?’
We stelden ons aan elkaar voor.
‘Hoe wist U, dat U mij moest hebben?’vroeg ik direct.
‘Wel, U bent de enige oudere in de wachtzaal. Het kon dus niet missen.’
We liepen het parkeerterrein op.
‘Welke auto is van U?’
‘Die Ferrarirode Suzuki.’

We stapten in. Ik startte de motor. De kracht van mijn armen werd getest. Hij hield het stuur vast en ik moest proberen, of ik het desondanks kon ronddraaien. Dat lukte wel.
‘De auto heeft stuurbekrachtiging. Zoveel kracht heb ik toch niet nodig?’
‘Het staat in het voorschrift, dat deze test moet worden uitgevoerd. De bekrachtiging zou wel eens kunnen uitvallen.’
Hij stapte uit en toverde een apparaat tevoorschijn. Aan mijn rempedaal werd een groot formaat wasknijper geklemd. Deze was met een draad verbonden aan een ronde metalen doos, waarvan één vlakke zijde bestond uit glas. Achter het glas bevond zich een witte plaat waarop een boog streepjes was geschilderd. Onder de boog was een naald als de wijzer van een klok gemonteerd.
‘Ga nu een paar keer hard remmen,’ kreeg ik als opdracht. Dat wil zeggen, dat ik een paar keer flink op de wasknijper moest stampen: Bam, BAm, BAM. Hoe harder ik stampte, hoe groter de uitslag werd van de wijzer over de streepjes. Verbazingwekkend! Dit was werkelijk het summum van geavanceerde techniek.

Het examenonderdeel droogzwemmen was achter de rug. Nu werd ik in het diepe gegooid. We reden het parkeerterrein af en gingen een paar blokjes om. ‘Stop hier even.’ Bij het begin van een doodstille straat gaf mijn examinator mij een nieuwe opdracht. ‘Rijdt zo hard mogelijk weg en als ik zeg stop, dan brengt U de auto zo snel mogelijk tot stilstand. Ga nu maar’.
Ik gaf plankgas. Bij het gebrul van de motor en gegier van spinnende wielen werden wij diep in de stoelleuningen gedrukt. De snelheidsmeter wees 40 km/u aan. ‘Stop,’ riep hij plotseling. Ik stampte op de rem, BAM. Met onze hoofden sloegen we bijna door de voorruit. Prima dus. Want dit fenomeen, dat optreedt bij abrupte snelheidsvermindering wordt internationaal erkend als indicatie, dat het met de reactiesnelheid van de bestuurder, de hydraulisch bekrachtigde remmen en de Alternating Breaking System (ABS) wel snor zit. Dit was de laatste proeve van bekwaamheid.

Terug op het parkeerterrein belde ik Ma op met de jeugdig juichende jubelstem, die ik in een donkergrijs verleden ook liet horen na het slagen voor een tentamen: ‘Geslaagd, geslaagd, hoera, hoera!’
Aan de andere kant van de lijn werd achtereenvolgens met opluchting, blijdschap en grote verbazing gereageerd. ‘Hoe kan dat nou? De rijtest zou om drie uur beginnen en het is nu vijf over drie.’

Ik heb een verhouding. Niemand weet het. Het is ook een beetje bizar. Ik heb iets met onze Gemeente. Ik ben namelijk een fan van het Servicecentrum. Nog maar twee jaar voordat we ons hier kwamen vestigen, werd in onze vorige woonplaats mijn verzoek om een gehandicaptenparkeerkaart afgewezen. Terwijl ik toen ook al geen honderd meter kon lopen. Toen ik in onze huidige Gemeente hierom vroeg kreeg ik zonder veel problemen de begeerde en noodzakelijke kaart.
We wonen hier nu in een woon-en zorgcentrum. We hadden een vaste betaalde parkeerplaats. In verband met nieuwbouw zullen deze parkeer gelegenheden verder komen te liggen.Ik vroeg de Gemeenteom een gehandicaptenparkeerplaats. Twee weken later werd voor mij een parkeerplaats vlak voor onze deur ingericht. Mooier kon het niet.

De laan waar wij aan wonen bestaat uit twee doodlopende lanen, die in elkaars verlengde liggen en bovendien dezelfde naam dragen. Bezoekers en leveranciers hebben vijftig procent kans, dat zij de juiste ingang kiezen. Ook de met veel tam-tam aangeprezen, Tom Tom schijnt geen verandering in de verwarring te brengen. Ik verzocht de Gemeente aan beide ingangen van de laan borden te plaatsen, die de nummers van de bereikbare huizen aangeven. Een twee, drie weken later werden de borden geplaatst!!
Ook uit de vorige brief kan je afleiden, dat het vernieuwen van een rijbewijs veel voeten in de aarde heeft als je de zeventig bent gepasseerd. Ik heb de indruk, dat het Servicecentrum van de Gemeente mijn aanvraag zo soepel en vlot mogelijk wilde laten verlopen.
Uit mijn persoonsgegevens blijkt, dat ik in ‘De Gordel van Smaragd’ ben geboren. Mijn aanvraag werd achtereenvolgens aan de balie behandeld door Brenda en Jane. Ik kan niet anders zeggen, dat ze hun taak hebben vervuld met een combinatie van vriendelijkheid, charme en doelmatigheid zoals men die zelden tegenkomt in ons zonnestelsel. Eind goed, al goed. Ik heb mijn roze creditcard.

Groeten van jullie opgeluchte,
Ma en Pa